Toxic Pub - To Not Die Blind (Review)

Οι Toxic Pub εμφανίστηκαν σχεδόν από το πουθενά το 2020, κι όμως μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια έχουν εξελιχθεί σε μία από τις πιο υπολογίσιμες νέες δυνάμεις του ελληνικού thrash/death/groove underground. Με το To Not Die Blind, το ντεμπούτο τους, το αθηναϊκό τρίο παραδίδει έναν δίσκο που βρωμάει diy μαχητικότητα, αλλά ακούγεται πιο καλοδουλεμένος από κυκλοφορίες με πολλαπλάσιο budget.

Η πρώτη εντύπωση είναι ξεκάθαρη: αυτή η μπάντα ξέρει ακριβώς τι κάνει στον ήχο. Όχι απλώς γιατί έχουν την αισθητική του σύγχρονου δυναμικού metal, αλλά γιατί οι ίδιοι είναι και οι ηχολήπτες τους. Χρειάστηκαν 12 μήνες παραγωγής, και αυτό ακούγεται παντού—στον όγκο των κιθαρών, στο tight low-end, στην πειθαρχία των φωνητικών, στη savage αλλά πεντακάθαρη μίξη. Το άλμπουμ μοιάζει να περπατάει στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο old-school attitude και τη σύγχρονη ακουστική ακρίβεια, κάτι που πολύ λίγες νέες μπάντες καταφέρνουν.

Μουσικά, οι Toxic Pub κινούνται στο σταυροδρόμι Megadeth–Pantera–Death–Sepultura, αλλά το κάνουν με τρόπο που δεν νιώθεις ότι μιμούνται κανέναν. Thrash θεμέλια, death metal χτυπήματα στο πρόσωπο, groove “σπασμένα κόκκαλα” ρυθμικά. Ο δίσκος είναι αγριεμένος χωρίς να είναι ακατέργαστος, τεχνικός χωρίς να γίνεται ψυχρός—μια ισορροπία που δείχνει ότι η μπάντα έχει πολύ πιο ώριμο μυαλό απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς από το νεαρό της ηλικίας της.

Το “Panic Attack”, το πρώτο τους video, περιγράφει τέλεια το ύφος του άλμπουμ: σφιχτό, αγχωτικό, επιθετικό, μια μίξη κλασικού thrash riffing με μοντέρνα death/groove δυναμική. Αν αυτό ήταν το πρώτο δείγμα, το υπόλοιπο album το επιβεβαιώνει—η μπάντα δεν κυνηγά hype, κυνηγά ουσία.

Στο To Not Die Blind δεν υπάρχει filler. Ακόμα και οι πιο "mid-tempo" στιγμές έχουν βάρος, attitude, και μια ανεπαίσθητη μελαγχολία που δίνει ταυτότητα. Μέσα σε μία σκηνή γεμάτη μπάντες που προσπαθούν να είναι είτε εξαιρετικά old-school είτε υπερβολικά μοντέρνες, οι Toxic Pub καταφέρνουν κάτι πιο δύσκολο: να ακούγονται ειλικρινείς.

Για ντεμπούτο, είναι σχεδόν προκλητικά ώριμο. Για ελληνική μπάντα αυτού του μεγέθους, είναι ένας μικρός θρίαμβος!