Apolia - Στα σύνορα του σύμπαντος (Review)

Οι Apolia επιστρέφουν πιο ώριμοι και πιο εσωτερικοί από ποτέ με το νέο τους άλμπουμ, «Στα σύνορα του σύμπαντος». Εννέα κομμάτια, εννέα ιστορίες για το χρόνο, τον άνθρωπο, τη μοναξιά και τη διαδρομή προς το άγνωστο — ένα σύγχρονο ελληνόφωνο ροκ άλμπουμ που δεν φοβάται να κοιτάξει μέσα του.

Ο δίσκος κινείται ανάμεσα στο αυθεντικό, «ωμό» ελληνόφωνο ροκ και ένα πιο προοδευτικό, ατμοσφαιρικό στυλ· όχι ως αντίφαση, αλλά ως ισορροπία — ηλεκτρικές κιθάρες με τραχύτητα, μελωδικές γέφυρες, στιγμές εσωτερικού minimalism και φωνητικά που προσπαθούν να φτάσουν το συναίσθημα χωρίς να το ακρωτηριάζουν.

Για να το δούμε κομμάτι κομμάτι...

Το ξεκίνημα με το «Σαν Σήμερα» είναι ιδανικό. Με καθαρό, σφιχτό ήχο και στίχους που μιλούν για τη φθορά και την επανάληψη της ζωής, σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα: ρεαλισμός, ένταση και συναισθηματική αλήθεια.

Το «Μια Φορά και Έναν Καιρό» συνεχίζει πιο μελωδικά, με όμορφες κιθάρες και ένα ρεφρέν που κολλάει αμέσως στο μυαλό. Εδώ οι Apolia δείχνουν τη ραδιοφωνική τους πλευρά χωρίς να χάνουν το βάθος τους.

Στον «Καθαρό Ουρανό» ο ήχος γίνεται πιο φωτεινός, σχεδόν ονειρικός, ενώ το «Οι Αυτόπτες Μάγοι» είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια του δίσκου — με μια θεατρικότητα που θυμίζει τις πιο σκοτεινές στιγμές των Υπόγειων Ρευμάτων ή των Μωρών Στη Φωτιά.

Το «Ανθρώπινος Πύργος» είναι ίσως η πιο δυνατή στιγμή του άλμπουμ: έντονα τύμπανα, riff που σε χτυπάει κατευθείαν στο στήθος και φωνητικά που βγαίνουν από τα σωθικά. Σαν κραυγή μέσα από τον καθρέφτη.

Με το «Νησιά» η ατμόσφαιρα γίνεται πιο λυρική, σχεδόν νοσταλγική. Ένα τραγούδι για την απόσταση – κυριολεκτική και ψυχική.

Το ομώνυμο «Στα Σύνορα του Σύμπαντος» αποτελεί την καρδιά του δίσκου. Εδώ η μπάντα αγγίζει το υπαρξιακό της απόγειο, με στίχους που μιλούν για τα όρια του ανθρώπου και την ανάγκη να βρεις νόημα σε έναν απέραντο κόσμο.

Ο «Μοναχικός Ταξιδιώτης» φέρνει μια όμορφη μελαγχολία, ενώ το «Εκδρομή» κλείνει τον δίσκο σαν αναπνοή – με μια γλυκόπικρη γαλήνη, σαν την τελευταία στιγμή πριν τη σιωπή.

Η παραγωγή είναι καθαρή, σύγχρονη και δίνει χώρο σε κάθε όργανο να αναπνεύσει. Ο δίσκος καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό, το σκοτάδι και το φως, την απλότητα και τη λεπτομέρεια. Είναι μια δουλειά που ακούγεται «ολόκληρη» — όχι αποσπασματικά, αλλά ως εμπειρία. Από τη στιχουργική του στόχευση μέχρι τη μουσική του ροή, κάθε τραγούδι φαίνεται να υπηρετεί μια κοινή ιδέα: την αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς.

Σε μια εποχή όπου η αυθεντικότητα είναι σπάνια, οι Apolia δείχνουν ότι μπορείς να μιλήσεις ελληνικά, να παίξεις ροκ και να παραμείνεις σύγχρονος.

Το «Στα σύνορα του σύμπαντος» είναι ένας δίσκος ώριμος, συναισθηματικά φορτισμένος και καλλιτεχνικά συνεπής — ένα βήμα πιο πέρα για τη μπάντα, αλλά και μια υπενθύμιση ότι το ελληνόφωνο ροκ έχει ακόμα πολλά να πει!