Οι Slipknot κυκλοφόρησαν το νέο τους album με τίτλο "The End, So Far".
Το "The End, So Far" είναι το έβδομο album για το γνωστό συγκρότημα και το τελευταίο με την Roadrunner Records, η οποία είχε τους Slipknot από τα πρώτα τους βήματα πίσω στο 1999 όπου άρχισαν να κάνουν σαματά στη μουσική σκηνή όλου του κόσμου! Έτσι, η μπάντα με αυτόν το δίσκο έβαλε τέλος σε αυτή τη συνεργασία και το έκανε φέρνοντας στα χέρια μας ένα album που όπως φαίνεται θα συζητηθεί!
Ήδη εξάλλου είχαν ξεκινήσεις οι συζητήσεις στους χώρους της μουσικής και στα πηγαδάκια των Maggots μετά τη δήλωση του Corey Taylor που ήθελε το νέο album "The End So Far" να είναι η «βαρύτερη εκδοχή του [Vol. 3] The Subliminal Verses» βάζοντας έτσι ψηλά τον πήχη των προσδοκιών μας. Όλοι ξέρουμε τι πρόσφερε το "[Vol. 3] The Subliminal Verses" στο συγκρότημα και στα αυτιά μας και έτσι αυτές οι δηλώσεις φαίνεται να έπιασαν τόπο ανοίγοντας μας την όρεξη για αυτό το νέο album, διότι και εμείς όπως και όλοι εκεί έξω το περιμέναμε πως και πως.
Και το συγκρότημα μας το έδωσε εξ' ολοκλήρου στο πιάτο στις 30 Σεπτεμβρίου, μετά φυσικά από κάποια ορεκτικά singles που ενθουσίασαν αρκετά το κοινό. Στο νέο album "The End, So Far" λοιπόν, οι Slipknot μας πρόσφεραν 12 τραγούδια. 12 τραγούδια που το καθένα έχει από κάτι και κινείται σε διάφορους κόσμους του συγκροτήματος. Σε διάφορες μουσικές και δισκογραφικές στιγμές που ίσως να σου φέρνουν κάτι από τα πρώτα χρόνια που ήταν λίγο πιο raw και heavy, ίσως κάτι από τα επόμενα χρόνια που οι ενορχηστρώσεις τους έμοιαζαν παραπάνω δουλεμένες και παρουσίαζαν έναν πιο ώριμο και επαγγελματικό ορίζοντα (πάντα κάτω από το πέπλο των γνωστών "ΣΠΑΣΤΕ ΤΑ" Slipknot) και ίσως να πιάσεις τον εαυτό σου να συναντάει χαρακτηριστικά που δεν μας είχαν συνηθίσει ο Corey, ο Clown και η παρέας τους.
Βάζοντας το "The End, So Far" να παίξει λοιπόν, έρχεται κλιμακωτά το πρώτο τραγούδι που έχει τίτλο "Adderall" και επιτρέψτε μου να το χαρακτηρίσω ως "εισαγωγικό". Έχει μία άλλη ατμόσφαιρα που δεν μας έχει συνηθίσει η μπάντα. Στο φέρνει σιγά σιγά, μέσα από μελωδίες και αύρες ηλεκτρονικής μουσικής που ίσως και να μην είχες ξανασυναντήσει σε τέτοιο βαθμό από τους Slipknot. Βλέπουμε λοιπόν από την αρχή έναν πειραματισμό στα όρια τους, ο οποίος δίνει ενδιαφέρον μέσα από τη συγκεκριμένη σύνθεση και η αλήθεια είναι ότι μου κίνεισαι την περιέργεια για το τι θα ακολουθήσει.
Και ακολούθησαν τα "The Dying Song (Time To Sing)" και "The Chapeltown Rag", τα οποία ήταν ήδη διαθέσιμα στον κόσμο ως singles προσφέροντας μας έναν παλιό και συνάμα νέο κόσμο των Slipknot που ενώ είχε κάτι από τα γνωστά φέρνοντας μνήμες από τα album "5: The Gray Chapter" και "We Are Not Your Kind", μοιάζουν αυτά τα τραγούδια να έχουν αυτό το παραπάνω που τα κάνει να ξεχωρίσουν στο δίσκο. Έχουν αυτό που λες ότι μέσα από τη γνωστή συνταγή προσφέρεται εν τέλει κάτι πιο αξιόλογο και φρέσκο που πρέπει να το ακούσω. Γιατί αυτά τα δύο τραγούδια είμαι σίγουρος ότι πρέπει να τα ακούσετε!
Όπως πρέπει να ακούσετε και το επόμενο. Το "Yen". Που και αυτό έγινε διαθέσιμο και μας προσέφερε έναν πιο ατμοσφαιρικό κόσμο, ο οποίος κινείται στα όρια της μπαλάντας. Της μπαλάντας που μας έχουν συνηθίσει οι Slipknot δηλαδή. Ξεκινάει με το χαλαρό του, όμορφο και συναισθηματικό concept και όσο περνάει η ώρα αγριεύει και μαζί με το γελάκι του Corey και τον στίχο "I died for you" νομίζεις ότι όντως θα το κάνει πράξη για την τρέλα της αγάπης! Αγαπημένο και αυτό θα έλεγα, τόσο για το ύφος της μουσικής, όσο και για το σκοτεινό στήσιμο του τραγουδιού.
Όσο περνάει η ώρα και παίζει το album "The End, So Far" συναντάμε το "Hive Mind" που μέσα σε λίγα λεπτά παρουσιάζει ένα ηλεκτρονικό κύμα, κάτι από Duality, κάτι από το γρήγορο παίξιμο και το δυναμισμό του τραγουδιού "All Out Life" εκεί στη σκηνή του λεωφορείου και ένα ρεφρέν που γίνεται πιο μελωδικό χωρίς να χάνει πουθενά στο σύνολο του, αλλά συναντάμε και το "Warranty" που φέρνει αυτό το πιο heavy του "[Vol. 3] The Subliminal Verses" με τα φωνητικά του Corey να διακρίνονται κάνοντας μας να εισπράττουμε στοιχεία κινούμενα σε αυτά που είχε δηλώσει ο frontman των Slipknot.
Έπειτα, οι Slipknot συνεχίζουν με το "Medicine For The Dead" γυρνόντας πάλι σε αυτό το ηλεκτρονικό για αρχή και έπειτα πιο σκληρό. Μία ατμοσφαιρικότητα σε περιμένει μέχρι να έρθει το ρεφρέν που θα σε κάνει να χτυπηθείς αλλά και να συναντήσεις αρκετά το ηλεκτρονικό και πιο μελωδικό στοιχείο του συγκροτήματος. Και εδώ ένας πειραματισμός από τους Slipknot που δίνει κάτι το καινούριο στον χαρακτήρα της μπάντας. Όπως και με το επόμενο κομμάτι που τιτλοφορείται ως "Acidic" και φέρνει ένα άλλο πρόσωπο της μπάντας. Κυρίως στην ενορχήστρωση που θυμίζει κάτι από grunge κάτι που αν δεν ήξερες μπορεί να μην έλεγες ότι είναι Slipknot, αλλά και στα φωνητικά που έχουν τις εναλλακτικές στιγμές τους βάζοντας μία ιδιαίτερη άποψη στο δίσκο, στο προφίλ της μπάντας και στο πρφίλ του Corey. Αν σας αρέσει να ψάχνεστε στη μουσική τότε αξίζει.
Ακολουθούν "Heirloom" που έχει σταθερότητα καθ' όλη τη διάρκεια του (μην χάσετε το solo) και "H377", με το δεύτερο να φέρνει Slipknot χαρακτήρα στο έπακρο! Σκληράδα και γρηγοράδα από τα παλιά, με τη φωνή να κατευθύνει τα όργανα και το αντρίστροφο, δίνοντας μας αποτέλεσμα που προκαλεί headbanging όπως αρμόζει σε ένα τραγούδι σαν αυτό που είναι και το τελευταίο σχετικά άγριο στο album για να έρθει η στιγμή να φτάσουμε σιγά σιγά προς το τέλος και το "De Sade" που είναι ένα σκαλί πριν το "Finale". Ενδιαφέρουσα σκοτεινή σύνθεση που προσφέρει αύρα από κάτι πιο χαλαρό στο περισσότερο μέρος του σε σχέση με όσα έχουμε ακούσει μέχρι τώρα (αν και το solo παίρνει φωτιά!).
Και ο δίσκος κλείνει με το "Finale" λοιπόν. Ένα τραγούδι επίλογος που έρχεται να κουμπώσει ιδανικά σε ένα δίσκο σαν και αυτόν. Σου αφήνει μία γλυκιά γεύση για αυτό που άκουσες, ένα χαμόγελο που οι Slipknot είναι και πάλι εδώ με μία νέα κυκλοφορία, αλλά και με μία όρεξη για τα επόμενα βήματα των Slipknot που δεν σταματάνε να σε εντυπωσιάζουν με κάθε δίσκο που κυκλοφορούν.
Γενικά, το νέο album "The End, So Far" των Slipknot είναι μία κυκλοφορία που ήρθε από τη μία να διευρύνει τους ορίζοντες του συγκροτήματος και των fan, αλλά και από την άλλη να δείξει το πρόσωπο μίας μπάντας που ξέρει πως να τα σπάει και είναι σίγουρα από τις καλύτερες πάνω σε αυτό. Θα το λατρέψετε, θα το ξεψαχνίσετε και σίγουρα θα το λιώσετε! Έχει ενδιαφέρουσες συνθέσεις που έχουν μέσα τους από πολλές απόψεις τον κόσμο των Slipknot και σίγουρα δεν μπορείτε να βγείτε χαμένοι από αυτό!
Πάρτε το λοιπόν και αν είστε πιστοί Maggots θα δείτε τη μεγαλουργία σε όλο τον χαρακτήρα του συγκροτήματος!
Και το συγκρότημα μας το έδωσε εξ' ολοκλήρου στο πιάτο στις 30 Σεπτεμβρίου, μετά φυσικά από κάποια ορεκτικά singles που ενθουσίασαν αρκετά το κοινό. Στο νέο album "The End, So Far" λοιπόν, οι Slipknot μας πρόσφεραν 12 τραγούδια. 12 τραγούδια που το καθένα έχει από κάτι και κινείται σε διάφορους κόσμους του συγκροτήματος. Σε διάφορες μουσικές και δισκογραφικές στιγμές που ίσως να σου φέρνουν κάτι από τα πρώτα χρόνια που ήταν λίγο πιο raw και heavy, ίσως κάτι από τα επόμενα χρόνια που οι ενορχηστρώσεις τους έμοιαζαν παραπάνω δουλεμένες και παρουσίαζαν έναν πιο ώριμο και επαγγελματικό ορίζοντα (πάντα κάτω από το πέπλο των γνωστών "ΣΠΑΣΤΕ ΤΑ" Slipknot) και ίσως να πιάσεις τον εαυτό σου να συναντάει χαρακτηριστικά που δεν μας είχαν συνηθίσει ο Corey, ο Clown και η παρέας τους.
Βάζοντας το "The End, So Far" να παίξει λοιπόν, έρχεται κλιμακωτά το πρώτο τραγούδι που έχει τίτλο "Adderall" και επιτρέψτε μου να το χαρακτηρίσω ως "εισαγωγικό". Έχει μία άλλη ατμόσφαιρα που δεν μας έχει συνηθίσει η μπάντα. Στο φέρνει σιγά σιγά, μέσα από μελωδίες και αύρες ηλεκτρονικής μουσικής που ίσως και να μην είχες ξανασυναντήσει σε τέτοιο βαθμό από τους Slipknot. Βλέπουμε λοιπόν από την αρχή έναν πειραματισμό στα όρια τους, ο οποίος δίνει ενδιαφέρον μέσα από τη συγκεκριμένη σύνθεση και η αλήθεια είναι ότι μου κίνεισαι την περιέργεια για το τι θα ακολουθήσει.
Και ακολούθησαν τα "The Dying Song (Time To Sing)" και "The Chapeltown Rag", τα οποία ήταν ήδη διαθέσιμα στον κόσμο ως singles προσφέροντας μας έναν παλιό και συνάμα νέο κόσμο των Slipknot που ενώ είχε κάτι από τα γνωστά φέρνοντας μνήμες από τα album "5: The Gray Chapter" και "We Are Not Your Kind", μοιάζουν αυτά τα τραγούδια να έχουν αυτό το παραπάνω που τα κάνει να ξεχωρίσουν στο δίσκο. Έχουν αυτό που λες ότι μέσα από τη γνωστή συνταγή προσφέρεται εν τέλει κάτι πιο αξιόλογο και φρέσκο που πρέπει να το ακούσω. Γιατί αυτά τα δύο τραγούδια είμαι σίγουρος ότι πρέπει να τα ακούσετε!
Όπως πρέπει να ακούσετε και το επόμενο. Το "Yen". Που και αυτό έγινε διαθέσιμο και μας προσέφερε έναν πιο ατμοσφαιρικό κόσμο, ο οποίος κινείται στα όρια της μπαλάντας. Της μπαλάντας που μας έχουν συνηθίσει οι Slipknot δηλαδή. Ξεκινάει με το χαλαρό του, όμορφο και συναισθηματικό concept και όσο περνάει η ώρα αγριεύει και μαζί με το γελάκι του Corey και τον στίχο "I died for you" νομίζεις ότι όντως θα το κάνει πράξη για την τρέλα της αγάπης! Αγαπημένο και αυτό θα έλεγα, τόσο για το ύφος της μουσικής, όσο και για το σκοτεινό στήσιμο του τραγουδιού.
Όσο περνάει η ώρα και παίζει το album "The End, So Far" συναντάμε το "Hive Mind" που μέσα σε λίγα λεπτά παρουσιάζει ένα ηλεκτρονικό κύμα, κάτι από Duality, κάτι από το γρήγορο παίξιμο και το δυναμισμό του τραγουδιού "All Out Life" εκεί στη σκηνή του λεωφορείου και ένα ρεφρέν που γίνεται πιο μελωδικό χωρίς να χάνει πουθενά στο σύνολο του, αλλά συναντάμε και το "Warranty" που φέρνει αυτό το πιο heavy του "[Vol. 3] The Subliminal Verses" με τα φωνητικά του Corey να διακρίνονται κάνοντας μας να εισπράττουμε στοιχεία κινούμενα σε αυτά που είχε δηλώσει ο frontman των Slipknot.
Έπειτα, οι Slipknot συνεχίζουν με το "Medicine For The Dead" γυρνόντας πάλι σε αυτό το ηλεκτρονικό για αρχή και έπειτα πιο σκληρό. Μία ατμοσφαιρικότητα σε περιμένει μέχρι να έρθει το ρεφρέν που θα σε κάνει να χτυπηθείς αλλά και να συναντήσεις αρκετά το ηλεκτρονικό και πιο μελωδικό στοιχείο του συγκροτήματος. Και εδώ ένας πειραματισμός από τους Slipknot που δίνει κάτι το καινούριο στον χαρακτήρα της μπάντας. Όπως και με το επόμενο κομμάτι που τιτλοφορείται ως "Acidic" και φέρνει ένα άλλο πρόσωπο της μπάντας. Κυρίως στην ενορχήστρωση που θυμίζει κάτι από grunge κάτι που αν δεν ήξερες μπορεί να μην έλεγες ότι είναι Slipknot, αλλά και στα φωνητικά που έχουν τις εναλλακτικές στιγμές τους βάζοντας μία ιδιαίτερη άποψη στο δίσκο, στο προφίλ της μπάντας και στο πρφίλ του Corey. Αν σας αρέσει να ψάχνεστε στη μουσική τότε αξίζει.
Ακολουθούν "Heirloom" που έχει σταθερότητα καθ' όλη τη διάρκεια του (μην χάσετε το solo) και "H377", με το δεύτερο να φέρνει Slipknot χαρακτήρα στο έπακρο! Σκληράδα και γρηγοράδα από τα παλιά, με τη φωνή να κατευθύνει τα όργανα και το αντρίστροφο, δίνοντας μας αποτέλεσμα που προκαλεί headbanging όπως αρμόζει σε ένα τραγούδι σαν αυτό που είναι και το τελευταίο σχετικά άγριο στο album για να έρθει η στιγμή να φτάσουμε σιγά σιγά προς το τέλος και το "De Sade" που είναι ένα σκαλί πριν το "Finale". Ενδιαφέρουσα σκοτεινή σύνθεση που προσφέρει αύρα από κάτι πιο χαλαρό στο περισσότερο μέρος του σε σχέση με όσα έχουμε ακούσει μέχρι τώρα (αν και το solo παίρνει φωτιά!).
Και ο δίσκος κλείνει με το "Finale" λοιπόν. Ένα τραγούδι επίλογος που έρχεται να κουμπώσει ιδανικά σε ένα δίσκο σαν και αυτόν. Σου αφήνει μία γλυκιά γεύση για αυτό που άκουσες, ένα χαμόγελο που οι Slipknot είναι και πάλι εδώ με μία νέα κυκλοφορία, αλλά και με μία όρεξη για τα επόμενα βήματα των Slipknot που δεν σταματάνε να σε εντυπωσιάζουν με κάθε δίσκο που κυκλοφορούν.
Γενικά, το νέο album "The End, So Far" των Slipknot είναι μία κυκλοφορία που ήρθε από τη μία να διευρύνει τους ορίζοντες του συγκροτήματος και των fan, αλλά και από την άλλη να δείξει το πρόσωπο μίας μπάντας που ξέρει πως να τα σπάει και είναι σίγουρα από τις καλύτερες πάνω σε αυτό. Θα το λατρέψετε, θα το ξεψαχνίσετε και σίγουρα θα το λιώσετε! Έχει ενδιαφέρουσες συνθέσεις που έχουν μέσα τους από πολλές απόψεις τον κόσμο των Slipknot και σίγουρα δεν μπορείτε να βγείτε χαμένοι από αυτό!
Πάρτε το λοιπόν και αν είστε πιστοί Maggots θα δείτε τη μεγαλουργία σε όλο τον χαρακτήρα του συγκροτήματος!
Όλα τα κομμάτια είναι ωραία, αλλά αξίζει ιδιαίτερα να ακούσετε το "The Dying Song (Time To Sing)", το "The Chapeltown Rag", το "Warranty", "το "Acidic", το "H377" και το "Finale".
Το tracklist του "The End, So Far":
.png)
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου