Βράδυ Πέμπτης και εγώ βρισκόμουν στο δρόμο για να πραγματοποιήσω μία βραδινή βόλτα σε ένα μπαράκι της περιοχής όπου διαμένω. Κάνοντας μία αναγκαστική στάση, είχα βγει από το αυτοκίνητο για να κανονίσω μία εκκρεμότητα που είχε δημιουργηθεί. Οι φίλες μου περίμεναν μέσα στο αμάξι, χαζεύοντας στα social media μέχρι να επιστρέψω. Επέστρεψα, έβαλα μπρος και ξεκίνησα. Μετά από μία σύντομη συζήτηση γιαυτό που είχε προηγηθεί, η φίλη μου που καθόταν συνοδηγός μου πέταξε ένα ξερό "Πέθανε ο Chester!". Συγκεντρωμένος στο δρόμο αδιαφόρησα. "Ποιος Chester;" ρώτησα. "Ο Chester, ο γνωστός ο Chester από τους Linkin Park. Το γράφουν όλα τα social media.". Πάγωσα. Θόλωσα. Ξεστόμισα ένα οχετό από ερωτήσεις. Οι απαντήσεις δεν μπόρεσαν να δοθούν. Δεν είχαν γίνει ακόμα γνωστές. Το βράδυ εκείνο ο Chester Bennington πέθανε. Το βράδυ εκείνο ένιωσα σαν να έφυγε ένας δικός μου άνθρωπος. Το βράδυ εκείνο συνειδητοποίησα πως είναι να χάνεις ένα δικό σου άτομο.
Τον Chester Bennington και τους Linkin Park τους έμαθα μουσικά στα σχολικά μου χρόνια. Καλοκαίρι έκτης δημοτικού προς πρώτης γυμνασίου. Μέχρι τότε, οι μόνοι που ήξερα ήταν οι Scorpions και οι Metallica, με τους δεύτερους να ακούγονται από το δωμάτιο του αδερφού μου ολημερίς. Οι Linkin Park ήρθαν στα αυτιά μου από τον γείτονά μου, ο οποίος μου έμαθε τους Linkin Park βάζοντας να δω το "Live In Texas". Αυτό ήταν. Έρωτας! Βλέπαμε το "Live In Texas" και ακούγαμε τα τραγούδια ξανά και ξανά. Εκείνο το απόγευμα έφυγε όλο έτσι...
Αφού του ζήτησα να μου γράψει ένα CD με τραγούδια τους, γύρισα σπίτι να τους συστήσω στον αδερφό μου. Εκείνος στην αρχή δεν πολύ ενθουσιάστηκε παρά μόνο με κάποια τραγούδια τους, αλλά εμένα ποσώς με ένοιαζε. Εγώ είχα βρει το συγκρότημά μου. Εγώ είχα βρει το συγκρότημα που ούτε ένα τους τραγούδι δεν μου φαινόταν αδιάφορο στα αυτιά μου. Εγώ είχα βρει το συγκρότημα που θα σημάδευε την εφηβική μου ηλικία και θα ήταν συνοδοιπόρος μου σε όλη εκείνη την περίεργη φάση της ζωής μου. Εκείνη τη μέρα έγινα Linkinparkezos!
Ξέρω οι fan των Linkin Park δεν λέγονται έτσι, αλλά εμένα έτσι με φώναζε η παρέα μου στο σχολείο. Linkinparkezo ή LPZ για συντομία. Όχι δεν με κορόιδευαν, αλλά συμπάσχανε. Όλη η παρέα μου είχε κολλήσει Linkin Park. Όλη η παρέα μου άκουγε Linkin Park. Όλη η παρέα μου ήταν πωρωμένη με τους Linkin Park. Μαζευόμασταν στα σπίτια και ακούγαμε όλα τα CD τους από την αρχή μέχρι το τέλος και μετά σχολιάζαμε τα κομμάτια και το συγκρότημα. Βλέπαμε τις συναυλίες τους ξανά και ξανά και χτυπιόμασταν τραγουδώντας κάθε γαμημένο στίχο. Και όταν δεν βρισκόμασταν σε κάποιο σπίτι για να χτυπηθούμε, το κάναμε στο σχολείο, όπου τραγουδάγαμε Linkin Park ακούγοντας τραγούδια τους στο κινητό, το οποίο χώραγε ελάχιστα mp3 οπότε έπρεπε να είμαστε επιλεκτικοί. Η τρέλα όμως δεν σταματούσε εκεί. Στα μαθήματα πληροφορικής μπαίναμε και διαβάζαμε νέα για το συγκρότημα και αποθηκεύαμε εικόνες σε δισκέτες που είχαμε φέρει από το σπίτι.
Ναι τόσο μεγάλη τρέλα είχαμε για τους Linkin Park. Τόση και μεγαλύτερη. Πανό και αφίσες μέσα στο δωμάτιο. Όλα τα CD σε αυθεντική έκδοση. Από το "Hybrid Theory" μέχρι το "Minutes To Midnight" συν κάποια έξτρα ντοκιμαντέρ ή DVD που είχαν κυκλοφορήσει. Θυμάμαι σε ένα ταξίδι μου στην Αγγλία είχα αγοράσει σε αυθεντική μορφή το "Linkin Park The Document" από μία μεγάλη εταιρία. Όταν έφτασα στο ταμείο, ο υπάλληλος μου είπε ότι αυτό δεν περιέχει μέσα μουσική. "Το ξέρω" του απάντησα και με κοίταγε σαν να κοιτάει τρελό. Ήμουν τότε με αυτό το συγκρότημα, το παραδέχομαι, γιατί αυτό το συγκρότημα με έκανε να αγαπήσω τη μουσική. Όλα τους τα μέλη, ένα προς ένα, και ειδικά ο Chester Bennington...
Δεν θα το κρύψω βέβαια, ότι η μεγάλη μου συμπάθεια τότε ήταν ο Mike Shinoda, αλλά μεγαλώνοντας και ακούγοντας πάλι τα τραγούδια των Linkin Park, ένα πράγμα θέλω να πω..."Chester, Σ'ευχαριστώ!".
Μπορεί η φωνή σου να ήταν η καλύτερη που είχα ακούσει μέχρι τότε, μπορεί να θεωρείσαι μία από τις καλύτερες και πιο ταλαντούχες φωνές που έχουν βγει στη μουσική βιομηχανία, μπορεί μπορεί μπορεί πολλά μπορεί αλλά κανένα από αυτά τα "μπορεί" δεν πρόκειται να συγκριθεί με το δικό μου "μπορεί" που με έκανε να σε αγαπήσω.
Chester Bennington, μπορεί να μην ήρθα σε καμία από τις δύο συναυλίες που έγιναν στην Ελλάδα (για προσωπικούς λόγους), πράγμα το οποίο αποτελεί από τα λίγα πράγματα που έχω μετανιώσει στη ζωή μου, αλλά εσύ ήσουν πάντα εκεί για εμένα και σε ευχαριστώ για αυτό!
Ήσουν εκεί για να μου μάθεις, μαζί με τους υπόλοιπους Linkin Park, τι σημαίνει μουσική!
Ήσουν εκεί για να μου δείξεις πως είναι να λατρεύεις ένα συγκρότημα σε τέτοιο βαθμό που να γεμίζεις τα πάντα στη ζωή σου με Linkin Park (σχολικά θρανία, παιδικό δωμάτιο, καθημερινότητα)!
Ήσουν εκεί όταν αγόρασα το πρώτο μου CD!
Ήσουν εκεί όταν αγόρασα την πρώτη μου μπλούζα με συγκρότημα!
Ήσουν εκεί όταν μέσα από τη μουσική των album σας, με παροτρύνατε να ξεκινήσω να παίζω κιθάρα!
Ήσουν εκεί για να με "μαγέψεις" με το σκαμπανέβασμα της φωνής σου που από τη μία με γαλήνευε όταν χρειαζόταν να ηρεμήσω και από την άλλη με ξεσήκωνε όταν ήθελα να τα σπάσω όλα!
Ήσουν εκεί σε όλες τις εφηβικές μου αναμνήσεις!
Ήσουν εκεί στον πρώτο μου έρωτα!
Ήσουν εκεί στο πρώτο μου κλάμα!
Ήσουν εκεί στις πρώτες μου χαρές!
Ήσουν εκεί στις δύσκολες στιγμές μου, που χωρίς τη φωνή σου και τη μουσική σας δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνα!
Ήσουν εκεί σε πολλές καταστάσεις που δεν μπορούν να γραφτούν από αυτό το πληκτρολόγιο...
Είμαι σίγουρος ότι δεν βοήθησες μόνο εμένα στη ζωή μου μέσα από τη μουσική, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπους που άκουγαν Linkin Park. Όπως είμαι σίγουρος ότι στεναχώρησες πολλά εκατομμύρια ανθρώπους όταν έμαθαν τον θάνατο σου. Δεν θα σου κρύψω ότι για έναν μήνα είχα μουδιάσει ψυχικά. Ξέρεις σαν αυτό το συναίσθημα που εσύ μας έμαθες μέσα από το τραγούδι "Numb".
Μαζί όμως με αυτό το μούδιασμα, άρχισα να ψάχνω δικαιολογίες στα τραγούδια. Δικαιολογίες που θα με έκαναν να καταλάβω καλύτερα τον λόγο που αυτοκτόνησες. Και τον βρήκα. Άκουσα πάλι όλη τη δισκογραφία των Linkin Park από την αρχή. Πρόσθεσα στην μουσική μου βιβλιοθήκη τα νέα τραγούδια που είχατε κυκλοφορήσει, τα οποία είχα αφήσει στην άκρη. Και τότε κατάλαβα. Τότε είδα και άκουσα αυτά που δεν έβλεπα και δεν άκουγα ως έφηβος πατώντας το play σε κάποιο τραγούδι σας.
Πόναγες Chester Bennington. Πόναγες και ζητούσες βοήθεια μέσα από όλα αυτά τα τραγούδια που είχατε κυκλοφορήσει. Τόσα χρόνια πάλευες με τους δαίμονες σου και μέσα από τη μάχη σου πολέμαγες και για εμάς. Πολέμαγες τους δικούς μας δαίμονες και μας βοήθησες να ξεπεράσουμε αυτά που βασάνιζαν και εσένα. Εμείς δυστυχώς δεν μπορέσαμε να σε βοηθήσουμε, αλλά πίστεψε με, αν γνωρίζαμε, θα το κάναμε. Ήσουν εκεί για τον κάθε ένα από εμάς και σίγουρα ο καθένας μας θα έτρεχε να σε βοηθήσει. Ξέρω ότι το συγνώμη που γράφω αυτή τη στιγμή μπορεί να μην έχει νόημα, μπορεί να πέσει στο κενό, αλλά θεωρώ ότι έχω την ψυχική ανάγκη να το πω.
Όπως έχω την ανάγκη να σου πω ευχαριστώ, διότι με έκανες να καταλάβω πολλά για τους δαίμονες μας, για την κατάθλιψη, για την αυτοκτονία, για αυτό που τρώει το μυαλό και την ψυχή μας σιγά σιγά. Σε ευχαριστώ και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι εκεί έξω που μας έμαθες να μην το βάζουμε κάτω και να πολεμάμε μέχρι να βγούμε νικητές.
Μπορεί εσύ δυστυχώς να μην κατάφερες να βγεις νικητής από αυτά που σε βασάνιζαν και κάποιοι θα πουν ότι δεν νιώθεις υπερήφανος για το ότι έβαλες ένα τέλος στη ζωή σου, αλλά θέλω να ξέρεις ότι και εσύ όπως και εμείς, ως οπαδοί των Linkin Park, θα έπρεπε να είμαστε υπερήφανοι για αυτά που κατάφερες, για τις ζωές που έσωσες, για τα όνειρα που κράτησες ζωντανά, για τις ψυχές που δεν άφησες να σβήσουν. Chester Bennington, εσύ ήσουν αυτός που μας έμαθες την απάντηση στην ερώτηση: "Who cares if one more light goes out?"...Well I do!
Steve Xanthis
